-Mustafa Işık

Bismillahirrahmanirrahim.

Gereksiz harcama, ihtiyaç fazlası tüketim gibi anlamlara gelen israf, besin konusunda yapılan

aşırılıklardan fazlasını kapsamaktadır. Ancak israf denilince akıllara ilk olarak besin israfı geldiği için

ziyan ettiğimiz onca konuyu fark edemiyor veya göz ardı ediyoruz.

Yiyip, içiyor ama israf da ediyoruz. Yaradan bizi sevsin istiyor; ama hayatımızın türlü hallerinde israfı

hep yol arkadaşımız yapıyoruz.

İnsanoğlunun gözle görünen somut birtakım ihtiyaçları olduğu gibi, gözle görünmemesine rağmen

hava kadar, su kadar hayati öneme sahip soyut ihtiyaçları da vardır. Sevgi, güven, mutluluk, huzur ve

umut bunların başında gelir. Bahsettiğimiz bu duygular, hiç şüphesiz en tabi ihtiyaçlarımızdandır.

Günde üç öğün tükettiği gıda konusunda hiç de hakkı olmamasına rağmen israf eden insanoğlu,

elbette duygularını israf etmekte de gayet maharetli. Sevdiğini aşırı sever, güvenince sınırları aşar ve

neticede israf ettiğini, umduğunu bulamadığında anlar.

Aşırı güven duymak, aşırı emin olmaktır. Emin olan insan huzurlu hisseder. Huzur ise rehavete

götürür. İnsanın uğradığı bu zararı görebilmesi için uyanması gerekir. Her uyanış acı vermez ama

güven duygusunun israfı sonucunda uyanan insan, dayanılmaz acılara maruz kalacaktır.

Sevmek insanı ayakta tutan sac ayağı gibidir. Hiçbir şey için olmasa bile kendini boşlukta hissetmemek

için sevmelidir insan. Ama “aşkın gözü kördür” derler. Seven insan, sevdiğinin hatalarını görmemek

için gözünü kör bile edebilir. Seviniz, seviliniz fakat israf etmeyiniz çünkü israf edilmiş sevgi büyük bir

nefretin sebebi olabilir.

Kişi duygularını israf ettiğini anlayınca pişmanlık başlar. Geçmişe dönüp duygularını israf etmemeyi

ister ama iş işten geçmiştir. Her şeyin ilacı olması gereken zaman artık hüzünlere sebeptir.

Yüzyıllar öncesinden günümüze, hatta kıyamete kadar hakikati örnekleyen Peygamber Efendimiz

(s.a.v) her türlü israfı yasakladığı gibi, duygu israfını da şu hadis-i şerif ile yasaklamıştır: “Sevdiğini

ölçülü sev, bir gün gelir sevmediğin biri olabilir. Sevmediğini de ölçülü olarak sevme bir gün gelir

dostun olabilir.“ (Camiussağirr – 223)